Ernesto Laclau EMANCYPACJE

Szczegóły produktu Przy pisaniu tych esejów towarzyszyło mi przekonanie że zarówno uniwersalizm, jak i partykularyzm są dwoma nieusuwalnymi wymiarami wytwarzania tożsamości poli- tycznych, choć polączenie między nimi nie jest bynajmniej oczywiste. W kilku prezentowanych tu esejach zwięźle podsumowuję najważniejsze historyczne stadia, przez które przechodziły ujęcia tego połączenia. W odniesieniu do wspólczesnej sceny można by rzec, że dominujące tendencje polaryzują się wokół dwóch stanowisk. Jedno z nich jednostronnie uprzywilejowuje uniwersalizm i procesie dialogu widzi sposób osiągnięcia konsensusu, wykraczającego poza wszelki partykularyzm (Habermas); drugie, będące pochwałą czystego partykularyzmu i kontekstualizmu, ogłasza śmierć tego, co uniwersalne (tak jak w pewnych odmianach postmodernizmu). Z powodów, które in extenso zostały przedstawione w zebranych tu tekstach, nie mogę przyjąć żadnego z tych skrajnych stanowisk. Ważne natomiast jest, by określić logikę możliwej mediacji między nimi. Glówna teza tych esejów głosi, że taką mediacją może być tylko mediacja hegemoniczna (która zakłada odniesienie do tego, co uniwersalne, jako pustego miejsca) i że jej oddziaływanie modyfikuje tożsamości zarówno tego, co partykularne, jak itego, co uniwersalne. Do czytelnika należy osąd, co zyskuje się przy tego rodzaju podejściu. (z Przedmowy) Ernesto Laclau jest profesorem teorii politycznej na Uniwer- sytecie w Essex oraz wykładowcą Uniwersytetu w Buffalo New School for Social Research w Nowym Jorku. Jego najważniejsze prace to m.in. Politics and Ideology in Marxist Theory (1977), New Reflections on the Revolution of Our Time (1990), Hegemony and Socialist Strategy (z Chantal Mouffe 1985) oraz Contingency, Hegemony, Universality (z Judith Butleri Slavojem Žižkiem, 2000).