Zygmunt Krasiński w Europie. Rekonesans

Szczegóły produktu Aporie, napięcia intelektualne, dylematy dziewiętnastowieczności, rozdarcie między nowoczesnością a konserwatyzmem, polskością a kosmopolityzmem, zmagania z własną egzystencją świadomie kształtowaną i przeżywaną duchowo, zawieszenie w nieustającej podróży między posiadłościami rodowymi w kraju a mieszkaniem za granicą – to wielkie problematy życia i twórczości hrabiego Zygmunta. Nierozwiązywalne. Wszystko jest u niego połączone niczym pajęcza sieć ogromu spraw, jakimi żył intelektualista w XIX wieku. Ale pochodził z kraju, który nie istniał na mapie politycznej Europy. To istotna determinanta jego biografii intelektualnej i duchowej. Utożsamiał się i z Polską, i z Europą zarazem, rozważając trudne problemy społeczeństwa polskiego zawsze w kontekście europejskim. Był polskim arystokratą, ale i europejskim twórcą, estetą, podróżnikiem, czytelnikiem dzieł kształtujących tradycję dawnej europejskiej kultury i jednocześnie zwolennikiem form nowoczesnych. Po wieloletnich już zmaganiach z twórczością hrabiego jedno jest dla nas pewne: to prawdziwy „kosmos myśli” i duchowości romantyzmu, nie zaś chaos wszechświata. Dodajmy, kosmos nie w pełni jeszcze rozpoznany a rozpisany na życie i twórczość, dzieła poetyckie i korespondencję jako formę przeżywania własnej egzystencji. Nasza nowa książka ukazująca się w serii poświęconej Krasińskiemu przybliża, ale nie wyczerpuje rzecz jasna problematu europejskości hrabiego z Opinogóry. Jakże często, eksponując polski i patriotyczny charakter twórczości oraz narodowe dylematy autora Przedświtu, zapominamy o jego postawie prozachodniej, fascynacji estetyką i filozofią francuską, angielską, niemiecką i włoską, stąd nasze przypomnienie tego właśnie zespołu zagadnień. Zależy nam na odczarowaniu często jednostronnych interpretacji romantyzmu Krasińskiego i wpisaniu go w twórczość szerokiego kręgu europejskiej „kultury bez granic”, choćby w duchu prezentystycznych sugestii zawartych w książkach Człowiek romantyzmu (pod red. François Fureta, Warszawa 2001) i nowszej Orlando Figesa Europejczycy. Początki kosmopolitycznej kultury (Warszawa 2021). Oczywiście nie dokonamy tego skromną publikacją. Jesteśmy jednak przekonani, że warto stawiać przed sobą nowe wyzwania i zadania. Ciągle tedy pozostaje otwarte pytanie o specyfikę romantycznej postawy i myśli Krasińskiego. Czy można o nim powiedzieć to samo, co o twórcy Dziadów w kontekście europejskim stwierdził Bogusław Dopart: „Adam Mickiewicz uosabia romantyzm narodowy, sprzymierzony z nurtami demokratyzacji i emancypacji społecznej, odwołujący się do tradycji wieloetnicznej Rzeczypospolitej szlacheckiej, nieobcy ideom nowożytnego humanizmu i organicyzmu, otwarty na uniwersalne wartości kultury”? A jaki romantyzm uosabia Zygmunt Krasiński? Fragment wstępu do monografii Aporie, napięcia intelektualne, dylematy dziewiętnastowieczności, rozdarcie między nowoczesnością a konserwatyzmem, polskością a kosmopolityzmem, zmagania z własną egzystencją świadomie kształtowaną i przeżywaną duchowo, zawieszenie w nieustającej podróży między posiadłościami rodowymi w kraju a mieszkaniem za granicą – to wielkie problematy życia i twórczości hrabiego Zygmunta. Nierozwiązywalne. Wszystko jest u niego połączone niczym pajęcza sieć ogromu spraw, jakimi żył intelektualista w XIX wieku. Ale pochodził z kraju, który nie istniał na mapie politycznej Europy. To istotna determinanta jego biografii intelektualnej i duchowej. Utożsamiał się i z Polską, i z Europą zarazem, rozważając trudne problemy społeczeństwa polskiego zawsze w kontekście europejskim. Był polskim arystokratą, ale i europejskim twórcą, estetą, podróżnikiem, czytelnikiem dzieł kształtujących tradycję dawnej europejskiej kultury i jednocześnie zwolennikiem form nowoczesnych. Po wieloletnich już zmaganiach z twórczością hrabiego jedno jest dla nas pewne: to prawdziwy „kosmos myśli” i duchowości romantyzmu, nie zaś chaos wszechświata. Dodajmy, kosmos nie w pełni jeszcze rozpoznany a rozpisany na życie i twórczość, dzieła poetyckie i korespondencję jako formę przeżywania własnej egzystencji. Nasza nowa książka ukazująca się w serii poświęconej Krasińskiemu przybliża, ale nie wyczerpuje rzecz jasna problematu europejskości hrabiego z Opinogóry. Jakże często, eksponując polski i patriotyczny charakter twórczości oraz narodowe dylematy autora Przedświtu, zapominamy o jego postawie prozachodniej, fascynacji estetyką i filozofią francuską, angielską, niemiecką i włoską, stąd nasze przypomnienie tego właśnie zespołu zagadnień. Zależy nam na odczarowaniu często jednostronnych interpretacji romantyzmu Krasińskiego i wpisaniu go w twórczość szerokiego kręgu europejskiej „kultury bez granic”, choćby w duchu prezentystycznych sugestii zawartych w książkach Człowiek romantyzmu (pod red. François Fureta, Warszawa 2001) i nowszej Orlando Figesa Europejczycy. Początki kosmopolitycznej kultury (Warszawa 2021). Oczywiście nie dokonamy tego skromną publikacją. Jesteśmy jednak przekonani, że warto stawiać przed sobą nowe wyzwania i zadania. Ciągle tedy pozostaje otwarte pytanie o specyfikę romantycznej postawy i myśli Krasińskiego. Czy można o nim powiedzieć to samo, co o twórcy Dziadów w kontekście europejskim stwierdził Bogusław Dopart: „Adam Mickiewicz uosabia romantyzm narodowy, sprzymierzony z nurtami demokratyzacji i emancypacji społecznej, odwołujący się do tradycji wieloetnicznej Rzeczypospolitej szlacheckiej, nieobcy ideom nowożytnego humanizmu i organicyzmu, otwarty na uniwersalne wartości kultury”? A jaki romantyzm uosabia Zygmunt Krasiński? Fragment wstępu do monografii Aporie, napięcia intelektualne, dylematy dziewiętnastowieczności, rozdarcie między nowoczesnością a konserwatyzmem, polskością a kosmopolityzmem, zmagania z własną egzystencją świadomie kształtowaną i przeżywaną duchowo, zawieszenie w nieustającej podróży między posiadłościami rodowymi w kraju a mieszkaniem za granicą – to wielkie problematy życia i twórczości hrabiego Zygmunta. Nierozwiązywalne. Wszystko jest u niego połączone niczym pajęcza sieć ogromu spraw, jakimi żył intelektualista w XIX wieku. Ale pochodził z kraju, który nie istniał na mapie politycznej Europy. To istotna determinanta jego biografii intelektualnej i duchowej. Utożsamiał się i z Polską, i z Europą zarazem, rozważając trudne problemy społeczeństwa polskiego zawsze w kontekście europejskim. Był polskim arystokratą, ale i europejskim twórcą, estetą, podróżnikiem, czytelnikiem dzieł kształtujących tradycję dawnej europejskiej kultury i jednocześnie zwolennikiem form nowoczesnych. Po wieloletnich już zmaganiach z twórczością hrabiego jedno jest dla nas pewne: to prawdziwy „kosmos myśli” i duchowości romantyzmu, nie zaś chaos wszechświata. Dodajmy, kosmos nie w pełni jeszcze rozpoznany a rozpisany na życie i twórczość, dzieła poetyckie i korespondencję jako formę przeżywania własnej egzystencji. Nasza nowa książka ukazująca się w serii poświęconej Krasińskiemu przybliża, ale nie wyczerpuje rzecz jasna problematu europejskości hrabiego z Opinogóry. Jakże często, eksponując polski i patriotyczny charakter twórczości oraz narodowe dylematy autora Przedświtu, zapominamy o jego postawie prozachodniej, fascynacji estetyką i filozofią francuską, angielską, niemiecką i włoską, stąd nasze przypomnienie tego właśnie zespołu zagadnień. Zależy nam na odczarowaniu często jednostronnych interpretacji romantyzmu Krasińskiego i wpisaniu go w twórczość szerokiego kręgu europejskiej „kultury bez granic”, choćby w duchu prezentystycznych sugestii zawartych w książkach Człowiek romantyzmu (pod red. François Fureta, Warszawa 2001) i nowszej Orlando Figesa Europejczycy. Początki kosmopolitycznej kultury (Warszawa 2021). Oczywiście nie dokonamy tego skromną publikacją. Jesteśmy jednak przekonani, że warto stawiać przed sobą nowe wyzwania i zadania. Ciągle tedy pozostaje otwarte pytanie o specyfikę romantycznej postawy i myśli Krasińskiego. Czy można o nim powiedzieć to samo, co o twórcy Dziadów w kontekście europejskim stwierdził Bogusław Dopart: „Adam Mickiewicz uosabia romantyzm narodowy, sprzymierzony z nurtami demokratyzacji i emancypacji społecznej, odwołujący się do tradycji wieloetnicznej Rzeczypospolitej szlacheckiej, nieobcy ideom nowożytnego humanizmu i organicyzmu, otwarty na uniwersalne wartości kultury”? A jaki romantyzm uosabia Zygmunt Krasiński? Fragment wstępu do monografii Aporie, napięcia intelektualne, dylematy dziewiętnastowieczności, rozdarcie między nowoczesnością a konserwatyzmem, polskością a kosmopolityzmem, zmagania z własną egzystencją świadomie kształtowaną i przeżywaną duchowo, zawieszenie w nieustającej podróży między posiadłościami rodowymi w kraju a mieszkaniem za granicą – to wielkie problematy życia i twórczości hrabiego Zygmunta. Nierozwiązywalne. Wszystko jest u niego połączone niczym pajęcza sieć ogromu spraw, jakimi żył intelektualista w XIX wieku. Ale pochodził z kraju, który nie istniał na mapie politycznej Europy. To istotna determinanta jego biografii intelektualnej i duchowej. Utożsamiał się i z Polską, i z Europą zarazem, rozważając trudne problemy społeczeństwa polskiego zawsze w kontekście europejskim. Był polskim arystokratą, ale i europejskim twórcą, estetą, podróżnikiem, czytelnikiem dzieł kształtujących tradycję dawnej europejskiej kultury i jednocześnie zwolennikiem form nowoczesnych. Po wieloletnich już zmaganiach z twórczością hrabiego jedno jest dla nas pewne: to prawdziwy „kosmos myśli” i duchowości romantyzmu, nie zaś chaos wszechświata. Dodajmy, kosmos nie w pełni jeszcze rozpoznany a rozpisany na życie i twórczość, dzieła poetyckie i korespondencję jako formę przeżywania własnej egzystencji. Nasza nowa książka ukazująca się w serii poświęconej Krasińskiemu przybliża, ale nie wyczerpuje rzecz jasna problematu europejskości hrabiego z Opinogóry. Jakże często, eksponując polski i patriotyczny charakter twórczości oraz narodowe dylematy autora Przedświtu, zapominamy o jego postawie prozachodniej, fascynacji estetyką i filozofią francuską, angielską, niemiecką i włoską, stąd nasze przypomnienie tego właśnie zespołu zagadnień. Zależy nam na odczarowaniu często jednostronnych interpretacji romantyzmu Krasińskiego i wpisaniu go w twórczość szerokiego kręgu europejskiej „kultury bez granic”, choćby w duchu prezentystycznych sugestii zawartych w książkach Człowiek romantyzmu (pod red. François Fureta, Warszawa 2001) i nowszej Orlando Figesa Europejczycy. Początki kosmopolitycznej kultury (Warszawa 2021). Oczywiście nie dokonamy tego skromną publikacją. Jesteśmy jednak przekonani, że warto stawiać przed sobą nowe wyzwania i zadania. Ciągle tedy pozostaje otwarte pytanie o specyfikę romantycznej postawy i myśli Krasińskiego. Czy można o nim powiedzieć to samo, co o twórcy Dziadów w kontekście europejskim stwierdził Bogusław Dopart: „Adam Mickiewicz uosabia romantyzm narodowy, sprzymierzony z nurtami demokratyzacji i emancypacji społecznej, odwołujący się do tradycji wieloetnicznej Rzeczypospolitej szlacheckiej, nieobcy ideom nowożytnego humanizmu i organicyzmu, otwarty na uniwersalne wartości kultury”? A jaki romantyzm uosabia Zygmunt Krasiński? Fragment wstępu do monografii Aporie, napięcia intelektualne, dylematy dziewiętnastowieczności, rozdarcie między nowoczesnością a konserwatyzmem, polskością a kosmopolityzmem, zmagania z własną egzystencją świadomie kształtowaną i przeżywaną duchowo, zawieszenie w nieustającej podróży między posiadłościami rodowymi w kraju a mieszkaniem za granicą – to wielkie problematy życia i twórczości hrabiego Zygmunta. Nierozwiązywalne. Wszystko jest u niego połączone niczym pajęcza sieć ogromu spraw, jakimi żył intelektualista w XIX wieku. Ale pochodził z kraju, który nie istniał na mapie politycznej Europy. To istotna determinanta jego biografii intelektualnej i duchowej. Utożsamiał się i z Polską, i z Europą zarazem, rozważając trudne problemy społeczeństwa polskiego zawsze w kontekście europejskim. Był polskim arystokratą, ale i europejskim twórcą, estetą, podróżnikiem, czytelnikiem dzieł kształtujących tradycję dawnej europejskiej kultury i jednocześnie zwolennikiem form nowoczesnych. Po wieloletnich już zmaganiach z twórczością hrabiego jedno jest dla nas pewne: to prawdziwy „kosmos myśli” i duchowości romantyzmu, nie zaś chaos wszechświata. Dodajmy, kosmos nie w pełni jeszcze rozpoznany a rozpisany na życie i twórczość, dzieła poetyckie i korespondencję jako formę przeżywania własnej egzystencji. Nasza nowa książka ukazująca się w serii poświęconej Krasińskiemu przybliża, ale nie wyczerpuje rzecz jasna problematu europejskości hrabiego z Opinogóry. Jakże często, eksponując polski i patriotyczny charakter twórczości oraz narodowe dylematy autora Przedświtu, zapominamy o jego postawie prozachodniej, fascynacji estetyką i filozofią francuską, angielską, niemiecką i włoską, stąd nasze przypomnienie tego właśnie zespołu zagadnień. Zależy nam na odczarowaniu często jednostronnych interpretacji romantyzmu Krasińskiego i wpisaniu go w twórczość szerokiego kręgu europejskiej „kultury bez granic”, choćby w duchu prezentystycznych sugestii zawartych w książkach Człowiek romantyzmu (pod red. François Fureta, Warszawa 2001) i nowszej Orlando Figesa Europejczycy. Początki kosmopolitycznej kultury (Warszawa 2021). Oczywiście nie dokonamy tego skromną publikacją. Jesteśmy jednak przekonani, że warto stawiać przed sobą nowe wyzwania i zadania. Ciągle tedy pozostaje otwarte pytanie o specyfikę romantycznej postawy i myśli Krasińskiego. Czy można o nim powiedzieć to samo, co o twórcy Dziadów w kontekście europejskim stwierdził Bogusław Dopart: „Adam Mickiewicz uosabia romantyzm narodowy, sprzymierzony z nurtami demokratyzacji i emancypacji społecznej, odwołujący się do tradycji wieloetnicznej Rzeczypospolitej szlacheckiej, nieobcy ideom nowożytnego humanizmu i organicyzmu, otwarty na uniwersalne wartości kultury”? A jaki romantyzm uosabia Zygmunt Krasiński? Fragment wstępu do monografii Powiązane Powiązane Powiązane Powiązane