Ankoku butō Hijikaty Tatsumiego teatr ciała-w-kryzysie

Szczegóły produktu Opis książki O autorze Książka Ankoku butō Hijikaty Tatsumiego - teatr ciała-w-kryzysie prezentuje się jako wyjątkowe pod każdym względem, wnikliwe studium ankoku butō (dosł. taniec ciemności) Hijikaty Tatsumiego, wielkiego japońskiego artysty i protoplasty nowatorskiego gatunku sztuki, jakim jest butō. Stanowi ona jednocześnie niezwykle cenne kompendium wiedzy na temat genezy, rozwoju i obecnej kondycji tego wielonurtowego, złożonego zjawiska, którym fascynuje się cały współczesny świat tańca. [dr hab. Beata Kubiak Ho-Chi] Dr Katarzyna Pastuszak - teatrolog, tłumacz, tancerka/performerka, współtwórczyni Teatru Amareya, kurator Gdańskiego Festiwalu Tańca (Klub Żak). Ukończyła Skandynawistykę (UG) i Wiedzę o Teatrze (Akademia Teatralna, Warszawa) oraz Filologiczne Studium Doktoranckie UG (tytuł doktoratu „Ankoku butō Hijikaty Tatsumiego – teatr ciała-w-kryzysie”, 2010). Członek CID (International Dance Council), Polskiego Towarzystwa Kulturoznawczego, Rady Kultury Prezydenta Miasta Gdańska. W latach 2003-2007 realizowała w Klubie Żak Festiwal Tańca Butō. W 2010 wraz z Teatrem Amareya założyła Gdańską Szkołę Butō działającą przy Klubie Winda - Gdański Archipelag Kultury, gdzie prowadzi warsztaty i wykłady dotyczące butō. Prowadzi gościnne wykłady i warsztaty także na UG, ASP-Gdańsk, za granicą (Norwegia, Rosja, Japonia i in.). Występowała we wszystkich grupowych produkcjach Teatru Amareya 2003-2014 oraz w projektach z twórcami zagranicznymi – np. Dream Regime z Gekidan Kaitaisha z Tokio pokazywany w Polsce i Japonii (2007-2011), Caravan Project z Ang Gey Pin (2008), Ten ku Youran z Daisuke Yoshimoto (2006), Mandala życia i śmierci w reżyserii Atsushiego Takenouchiego (2005). W lutym 2011 razem z Teatrem Amareya występowała na scenie Morishita Studio - Tokio, w ramach projektu Dream Regime Project organizowanego przez Gekidan Kaitaisha. W lipcu 2014 autorski spektakl Nomadka w reżyserii Katarzyny Pastuszak zostanie zaprezentowany w Tokio na festiwalu Theatre X International Dance Theatre Festival. Autorka tłumaczeń zawartych w publikacji pod redakcją Jadwigi Majewskiej pt. Świadomość ruchu. Teksty o tańcu współczesnym (Ha!art, Kraków 2013). Spis treści Wstęp Mój ukochany sensei O książce Metodologia badań i paradygmat badawczy Materiały źródłowe Kwerenda w Archiwum Hijikaty Tatsumiego i badania terenowe w Japonii Uczestnictwo Obserwacja spektakli i obserwacja uczestnicząca Trudności badawcze Źródła pisane – ogólny przegląd Układ książki Dodatkowe materiały audiowizualne i ilustracje Cytaty i fragmenty podawane we własnym tłumaczeniu Podziękowania Uwagi odnośnie do pisowni ROZDZIAŁ 1 Ankoku butō – teatr ciała-w-kryzysie. Definicja, terminologia, periodyzacja Etymologia, zakres znaczeniowy i użycie terminów butō Ankoku butō Od „tańca doświadczenia” do „tańca ciemności” Problemy z definicją? Periodyzacja Ankoku butō ROZDZIAŁ 2 Geneza Ankoku butō Geneza Ankoku butō – problem epistemologii Hijikaty Dzieciństwo i młodość w Tōhoku – fakty Szerszy kontekst narodzin Ankoku butō ROZDZIAŁ 3 Od Kinjiki do Barairo dansu (1959–1965) Wstęp Pierwszy spektakl butō Hijikaty – Kinjiki (1959) Od tańca jazzowego do sztywnego ciała – czyli trajektoria przemiany tańca Hijikaty. Sztywne ciało jako pierwsza realizacja ciała-w-kryzysie Film Gisei (1959) – ofiarne ciało-w-kryzysie Spektakle Banzai onna Yome – kolaż technik ruchowych i fabularność choreografii Sztywność ciała i zawstydzenie – sposób tworzenia ciała-w-kryzysie pozacodziennej techniki ruchu oraz sposób zastąpienia fabuły zdarzeniami w ciele Powracające zasady konstruowania ciała-w-kryzysie Spektakl Anma (1963) – Ankoku butō problem syntezy Anma – codzienność i skandal Spektakl Barairo dansu Tomato (1966) i Émotion metaphysique (1967) Keijijōgaku (Emocja w metafizyce) Ojune shō (1968) Prototypy ciała-w-kryzysie Asbestoskan i kluby nocne, czyli alternatywna droga butō Klub nocny – laboratorium ciała-w-kryzysie Shibusawa Tatsuhiko – lot ku przestrzeni „nieznanego”, czyli kilka uwag dotyczących trajektorii rozwoju tańca Hijikaty Tatsumiego (1959–1965) Hijikata versus Droga awangardy Hijikaty – czyli prawdziwy terror i przemodelowanie pojedynczego człowieka ROZDZIAŁ 4 Preludium „notacyjnego butō”– spektakl Nikutai no hanran i nowe oblicze ciała-w-kryzysie Hijikata Tatsumi to nihonjin – Nikutai no hanran (1968) Hijikata, Hosoe, Kamaitachi problem powrotu do Tōhoku ROZDZIAŁ 5 „Notacyjne butō” – krystalizacja Ankoku butō jako teatru ciała-w-kryzysie Wstęp Hangidaitōkan Eksperymenty 1968–1972 Hijikata i kino nurtu eroguro nonsensu Shiki no tame no nijūnanaban (1972) – „kanoniczne butō” „Japońskość” dojrzałego Ankoku butō Notatniki i instrukcje butōfu złożoność choreografii dojrzałego Ankoku butō Światło, kostiumy, rekwizyty, konstrukcje scenograficzne Subtelna erotyka Ankoku butō Kolaż, montaż i surrealistyczne zderzanie różnych rzeczywistości Kostiumy i scenografia w okresie „notacyjnego butō” ROZDZIAŁ 6 Instrukcje butōfu w metodzie choreograficznej i treningowej „notacyjnego butō” Hijikaty – ewokowanie ciała-w-kryzysie za pomocą słów i obrazów Wstęp Uwagi ogólne dotyczące techniki ciała wokresie „notacyjnego butō” Co to jest instrukcja butōfu? „Instrukcje bólu” – zapis głównych zasad Ankoku butō Butōfu ideokinetyka ROZDZIAŁ 7 Omówienie głównych zasad butō na przykładzie praktycznego wykorzystania instrukcji ōfu Hijikaty Wstęp Warsztat 1 – Mikami Kayo Warsztat 2 – Seisaku Kachi Warsztat 3 – Waguri Yukio Podsumowanie Zakończenie Bibliografia Aneksy Aneks I – Dyskurs butō – Ankoku butō i butō w świetle najnowszych badań Aneks II – Chronologia Ankoku butō Hijikaty Tatsumiego Aneks III – Biogramy osób i grup artystycznych Aneks IV – Wyjaśnienia wybranych pojęć i terminów Aneks V – DVD Butōfu z prezentacją praktycznego wykonania wybranych instrukcji butōfu Hijikaty wykonaną przez japońską tancerkę butō Kawamoto Yuko uczennicę Wagurego Yukio na potrzeby książki (luty 2010) Indeks osób Indeks rzeczowy